Mijn zoon komt even aan, hij heeft wat in elkaar geprutst: in een oude iPod heeft hij software geladen van een TomTom. Via een oortje met de sensuele stem van Manuela Kemp, wordt hij nu naar elk gewenst adres geloodst. “Leuk”, zeg ik, “maar wat moet ik ermee: ik heb al een navigatiesysteem. Als je dat ding nu zo ombouwt dat ik er die jeugdschakertjes van Schaakstad mee van het bord veeg, dan heb ik er veel meer aan.”
“Oké”, is zijn antwoord, “ga ik proberen.” Na een week prutsen heeft hij het volgens hem voor elkaar en legt hij mij uit hoe het werkt: “Kijk pa, je hangt de iPod om je nek, stopt dit apparaatje in je oor en dit microfoontje in je neusgat, dat past makkelijk want jij hebt niet achteraan gestaan bij het uitdelen van de neuzen. Het werkt allemaal draadloos, want anders hadden we de draden onderhuids aan moeten brengen en dat zul je wel niet over hebben voor een overwinning op zo’n knaapje, verder hoef je het apparaat alleen nog maar op schaken te zetten en klaar is Kees.” Ik ben nog erg sceptisch en vraag: “Hoe weet dat apparaat nu welke zetten we doen?” “Simpel”, zegt hij, “dat spreek je in, daar is dat microfoontje in je neus voor, bij Schaakstad is het toch nooit rustig, dus dat merkt niemand.”
Dan is het zover: ik moet tegen zo’n irritant jeugdspelertje. Volgens mij heb ik alles goed geïnstalleerd en we gaan van start. Het knulletje speelt 1. e4. “Zo”, zeg ik, “Jij speelt dus e4.” Meteen tettert Manuela in mijn oor “e6”. Uiteraard speel ik dat, het joch speelt 2. d4, dus mompel ik “d4” en de zwoele stem in mijn oor fluistert “d5”. Het gaat goed en er volgt 3. Pc3 - Pf6, 4. Lg5 - Le7. Maar na 5. e5 gaat het mis: Manuela zegt met een zoetgevooisde stem: “Probeer zo snel mogelijk te keren”. Wat moet ik nu? Volgens mij spelen we de Franse opening, maar daar weet ik zo weinig van dat ik besluit om maar even naar het toilet te gaan om het apparaat te inspecteren. Het blijkt dat het knopje van schaken naar navigatie is verschoven, ik schuif hem weer naar schaken en nu maar hopen dat hij weer werkt.
Terug aan tafel: “Jouw laatste zet was e5, dat had ik wel verwacht”, lieg ik, het blijft angstig stil in mijn oor. Ik tik met mijn hand op het apparaat om hem tot leven te wekken. Na wat gekraak komt Manuela met: “Neem na 300 meter de derde afslag op de rotonde.” Jeetje, weer fout. Ik sla nu iets harder op het ding en plotseling komt de karakteristieke stem van Frits van Turenhout door met: “Feyenoord… Vitesse, één… één, Ajax… F.C. Twente, één… twee.” Ik begrijp dat het niet meer goed gaat komen met het apparaat en dat ik op eigen kracht verder zal moeten spelen. Ik hou het nog even vol, maar wordt geveegd. Met veel moeite pers ik “Gefeliciteerd” uit mijn mond en geef het joch een cola.
Als u nog interesse hebt in een schakende en navigerende iPod, heb ik hem in de aanbieding voor tien euro. Nou, vijf euro dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten