Dagje uit

We zitten op camping ’t Haasje, ons vaste stekkie voor weekenden en vakantie, en we hebben zin om een dagje uit te gaan. Daar hebben we een formule voor, die ons altijd weer een verrassende tocht oplevert en ons op de vreemdste plaatsen brengt. Het gaat door middel van een kookwekker en verschillende types opdrachtkaartjes. Na de koffie gaan we van start door van het geschudde stapeltje startkaarten, er één te pakken. Op het kaartje staat: "Zet de kookwekker op 30 minuten en ga in westelijke richting. Als de wekker gaat een opdrachtkaart van de stapel nemen."

Meteen in westelijke richting gaan kan niet want dan zouden we in de IJssel belanden, daarom rijden we naar de pont en varen in westelijke richting naar Welsum. Vanaf de pont rijden we via boerenweggetjes zoveel mogelijk in westelijke richting. Als de kookwekker gaat, stoppen we om een opdrachtkaartje te pakken en zijn we heel benieuwd waar het lot ons brengen zal. "Rij rechtdoor en stop bij de eerste horecagelegenheid. Vraag daar bij het gebruiken van een kop koffie naar het dichtstbijzijnde museum en ga daar heen."

We rijden verder en na een paar kilometer zien we een uitspanning voorzien van fleurige vlaggen die ons vrolijk wapperend uitnodigen om hier iets te gaan drinken. Het blijkt dat we zijn aangeland in De Rietstulp in Oene. Het is er rustig, een echtpaar in de leeftijd waarvan je kunt zeggen "die hebben het meeste brood wel gegeten", zit aan de koffie met een appelpunt, terwijl een zenuwachtig hondje verwoede pogingen doet om bij de vrouw op schoot te klimmen.

De opdracht is om koffie te bestellen maar wij kunnen de verleiding niet weerstaan om er ook een appelpunt, compleet met slagroom, bij te nemen. Het wordt gebracht door de baas van het spul, een gezette vijftiger met een uitstraling van iemand die het allemaal wel prima vindt, hem maken ze niet gek.

Het hondje heeft zijn pogingen om de schoot van het vrouwtje te beklimmen opgegeven en drentelt onze richting uit. Dini is gek op alles wat bloeit en groeit en heeft het diertje al opgepakt en gevoerd met een stukje appeltaart, voordat de eigenaresse doorheeft dat het hondje zijn heil elders heeft gezocht.

Ze komt het beest weer halen en knoopt gelijk een gesprekje aan, een mooie gelegenheid om te vragen naar het dichtstbijzijnde museum. Volgens haar is dat Hagedoorns Plaatse, een Veluws streekmuseum in Epe. Ze weet het adres niet maar dat weet de kastelein wel want hij heeft een foldertje over het museum dat hij ons overhandigt. Het blijkt aan de Ledderweg te zitten, na het invoeren van deze straat in het navigatiesysteem brengt Truus, zoals we de vrouwelijke stem uit het apparaat genoemd hebben, ons feilloos naar Hagedoorns Plaatse. Voor een paar euro’s gaat er een vrijwilliger met ons mee en leren en zien we, hoe het in vroegere tijden toeging op deze arme Veluwse zandgronden. Het was niet echt een vrolijk bestaan en het verhaal van de enthousiaste vrijwilliger doet je dan ook niet terugverlangen naar "die goeie ouwe tijd", maar het was wel interessant.

Terug in de auto pakken we een kaartje uit de categorie Eten en iets doen: "Ga ergens een uitsmijter eten en probeer iemand te vinden om een potje mee te schaken." Dat eerste is niet zo moeilijk: er zijn eettentjes genoeg, maar om iemand te vinden om mee te schaken zal nog niet meevallen.

We komen terecht in een goed beklant café ergens aan de buitenkant van Epe, waar we na de uitsmijter aan de bar eens voorzichtig informeren of er iemand is om een partij mee te schaken. Die is er niet maar de barman zal even bellen naar Aalt van dikke Marie, die wil op zijn speciale schaakbord altijd wel iemand uitdagen. Aalt wil wel en na een kwartier komt de man aanfietsen met een schaakbord en een doos stukken in de fietstas. Het is een stevige man aan de goede kant van de 60 met pretoogjes, die joviaal wordt begroet door de klanten van het café. Er is geen twijfel mogelijk, het is een vaste klant.

Nadat we elkaar de hand geschud hebben, zoeken we een tafeltje. Ik trakteer op een pilsje en Aalt vouwt het schaakbord uit en begint de stukken te plaatsen, die in de vorm zijn van borrelglaasjes. Als ze geplaatst zijn komt de barman aanlopen en voordat ik heb kunnen protesteren, worden de glaasjes gevuld met allerhande gedistilleerd. De regels zijn simpel: voor een speciale prijs van €50,00 zijn de 32 glaasjes gevuld en kan er geschaakt worden, elk glas dat je slaat van de tegenstander moet je opdrinken en wie de partij wint mag de overgebleven glaasjes nuttigen, de verliezer betaalt de rekening. Bij remise betaalt ieder €25,00. Ik zeg dat ik nog moet rijden maar dat wordt weggewuifd met de woorden "Hier is nooit controle, dus vooruit met de geit".

Dini zit aan de bar en ik zie dat ze geanimeerd in gesprek is met de mensen om haar heen. Ze maakt net een glas citroen brandewijn soldaat en ik zie dat er al weer een vol glas op haar staat te wachten, van haar hoef ik geen hulp te verwachten.
Er zit niets anders op, we gaan van start. Aalt is een stevige afruiler zodat we na een kwartier spelen al de nodige glaasjes achter de kiezen hebben. Ik begin het allemaal erg leuk te vinden en we spelen in een prima stemming verder. Als de dames geruild worden blijken deze glaasjes minstens twee keer zoveel inhoud te bevatten als de andere glaasjes. De barman heeft de glazen gevuld met van en alles en nog wat en na het achterover slaan van de dame voel ik de drank, ik denk Berenburg, naar mijn hoofd stijgen.

Ik denk dat ik beter kan schaken dan Aalt, maar dat hij beter tegen drank kan: op een gegeven moment zie ik wel dertig schaakborden en als ik opsta om even te toiletteren, zie ik de hele wereld voor een doedelzak aan. Dit gaat niet meer goed komen en ik besluit, als ik na het toiletbezoek met veel moeite het tafeltje waar ik zat te schaken teruggevonden heb, om maar op te geven. Aalt vindt het best en biedt joviaal aan dat ik de glaasjes die ik nog op het bord heb staan, rustig zelf op mag drinken.

Normaal ga ik nooit met drank op achter het stuur, maar nu zit ik met hevige "pien in ’t dak" achter het stuur en probeer de weg terug te vinden naar de camping. Aan Dini heb ik ook niks, want die heeft zich prima vermaakt en ziet door de nodige brandewijntjes de hele wereld door een roze bril.

Plotseling hoor ik een belletje. Volgens mij is het de kookwekker die van de kook is geraakt en spontaan aan het rinkelen is gegaan. Maar het is de kookwekker helemaal niet: het is de wekker die op het nachtkastje staat en ons wakker wil maken. Nadat ik het apparaat tot zwijgen heb gebracht, realiseer ik me dat ik in bed lig op de camping en dat ik het hele uitje gedroomd heb, wat een opluchting.
Dini is ook wakker geworden en zegt: "Het is negen uur, we gaan er uit want vandaag zouden we toch een verrassingstocht met de kaartjes maken?" "Oh ja, dat is waar ook", zeg ik, "maar vind je het erg om vandaag gezellig op de camping te blijven?"


Grotere kaart weergeven
Gevolgde route, voor zover onthouden...